Ik heb een hele tijd niet geschreven en ik voel nu de behoefte om in het Nederlands te schrijven. Ik las vandaag een post van een facebook vriend, die zijn proces heel mooi onder woorden bracht. Het motiveerde mij om weer te schrijven, wat ik een tijd niet heb gedaan.
Ik was mijn richting een tijdje kwijt, nu achteraf terug kijkend langer dan ik zelf door had. Vorige week was mijn dip het grootst, waarop ik besloot even stil te blijven staan om bij mezelf te komen. Hieruit voortvloeiend vind ik het tijd voor een stukje reflectie.
Wauw wat een sneltrein het afgelopen jaar, in het moment voelt het niet zo maar terug kijkend is er zoveel gebeurd! Ik heb zoveel gedaan, gezien, ervaren en beleefd. Vooral het innerlijke proces is ontzettend interessant voor mij.
Het moeilijke van de keuzes die ik heb gemaakt is dat ik het alleen doe. Ik heb veel lieve mensen in mijn leven die van onschatbare waarde zijn waardoor ik veel steun en liefde ervaar maar uiteindelijk doe je het alleen. Het alleen zijn is niet alleen het fysieke stuk, het zijn alle gevoelens, gedachten en ervaringen die ik niet volledig kan delen, met niemand. Soms heb ik zo’n behoefte aan iemand die even de leiding neemt, die me vertelt waar ik heen moet en hoe ik het moet doen. De onstabiliteit is ook een factor die veel energie kost, ik heb al een jaar geen idee waar ik volgende maand sta, hoe mijn leven er in de toekomst uit gaat zien. Ik heb geen eigen huis waar ik naar terug keer na mijn avonturen, ik heb geen partner die op me wacht of een vaste baan die me zekerheid geeft. Tja, dan vraag je je af, waar doe je het voor? Eigenlijk is het de puurheid, de echtheid waarvoor ik het doe. Het leven is bijna zo onzeker als het mijne nu, alleen denken we van niet maar er is geen zekerheid, we weten nooit wat er gaat gebeuren. Door te doen wat ik doe kom ik bij de basis, tot de kern van mijn zijn.
Ik heb ontdekt dat ik mijn identiteit lang heb ontleend aan bovenstaande factoren waardoor ik mijzelf tekort heb gedaan. Het was voldoende om dochter, zus, vriendin, partner, student, jeugdhulpverlener, huurder van een huis te zijn. In het proces van los komen van deze ‘rollen’, deze titels, kom je uit bij naakte jezelf. Ik ontdekte dat waar ik ook ben, wat ik ook doe, ik gewoon nog steeds Elien ben, wat een fijne constatering was. Ik ontdekte dat ik meer kan en meer durf dan ik aanvankelijk dacht. Ik ontdekte ook dat veel leefregels, veronderstellingen en oordelen voort komen uit onze cultuur en opvoeding. Door langere tijd in een andere cultuur te bewegen kwam ik ook steeds meer los van deze vastgeroeste gedachten en patronen wat mij verwarring maar ook vrijheid bracht. Mijn horizon is verbreedt, er zijn veel meer mogelijkheden, meer manieren van leven, meer visies op het leven dan ik wist. Vanzelfsprekendheden zijn niet meer vanzelfsprekend. Hier zou ik een boek over kunnen schrijven maar ik probeer vrij concreet te blijven.
Zoals ik zei, ik heb mijzelf tekort gedaan, ik heb genoegen genomen met rollen die ik aannam in de maatschappij, in mijn leven en ik ben het mijzelf verschuldigd om daarop te investeren. Want op het moment dat ik gestript werd van alles wist ik eigenlijk niet wat ik kon, waar ik blij van werd, waarin ik trots op mijn resultaten kan zijn, welke dingen ik kan doen die mij rust of energie gaven. Ik belandde eigenlijk per toeval in een wereld van kunst en muziek. Een wereld waar ik altijd veel respect voor heb gehad maar mij niet in thuis voelde omdat ik niks te bieden had. De onzekerheid die in mij op kwam toen ik in deze wereld terecht kwam zei me dat ik hier wat in te halen heb. Op het moment dat ik ergens niks te bieden heb maar het me ook niet interesseert, zou het geen onzekerheid met zich mee brengen. De onzekerheid vertelde me dat hier ontwikkeling uit te halen valt. Ik heb altijd al gitaar willen spelen maar ik leefde in de overtuiging dat ik niet muzikaal ben. Ik heb altijd willen kunnen tekenen maar ik leefde in de overtuiging dat ik niet creatief was.
Op het moment dat ik mijzelf realiseerde dat ik mijzelf hier gewoon niet in ontwikkeld heb besloot ik er wat mee te doen. Creativiteit is niet iets wat je hebt, of niet hebt. Het is iets wat je stimuleert, gitaar spelen en tekenen is iets wat je leert, niet iets wat je gewoon kunt. Als er iets is wat mij tot diep in mijn ziel raakt is het muziek, als ik het kan voelen, kan ik het ook leren maken. Er waren verschillende momenten die mij motiveerden om actie te ondernemen. De eerste was een Franse vriendin die ik op reis tegen ben gekomen, die me vroeg of ik een instrument speelde waarop mijn antwoord nee was. Ze zei: I’m sure you do, you just don’t know it yet”. Vervolgens was een man van een jaar of 60 die sinds 2 jaar saxofoon speelde, “Don’t let anyone tell you, you can not play”, waarop ik mij realiseerde dat ikzelf de enige ben die zegt dat ik het niet kan. Toen een goede vriend en rete goede muzikant tegen me zei dat iedereen ritme heeft, omdat iedereen een hartslag heeft, maar je het moet vinden, was ik om. Ik heb een gitaar gekocht en ben begonnen met gitaar spelen. Nu 10 maanden later oefen ik nog steeds elke dag. Het gaat langzaam maar zoals een goede vriend laatst in zijn peptalk zei, “you can never get worse, you can only get better”. Ik ben mijzelf open gaan stellen voor het proberen van nieuwe dingen, uit mijn comfortzone te stappen door workshops te volgen. Mijn zus ging me leren naaien, ik ben gaan leren jongleren en 4 maanden terug ben ik begonnen met tekenen wat ik te gek vind om te doen.
Ik doe dit alles niet om op het podium te staan, niet om mijn tekeningen te verkopen of de professional te worden. Ik doe het omdat het mij completer maakt, omdat ik doe wat ik altijd al heb willen doen en ik er ontzettend van geniet. Het maakt dat ik niks anders nodig heb dan mijn schetsboek en gitaar om mijzelf te vermaken.
Dan last but not least, Sentosa coaching. Ik ben voor mijzelf begonnen als online coach. Het doel was, doen wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en een manier om geld te verdienen terwijl ik kan zijn waar ik wil zijn. Inmiddels zijn deze doelen een beetje bijgesteld want het doel moet niet zijn om geld te verdienen, als dit in de toekomst gebeurt is dat te gek maar het is geen doel op zich. Ik dacht dat dit ook niet mijn intentie was maar dat leek het toch wel te worden omdat ik een inkomen nodig heb. Ik ben mij een tijd gaan verdiepen in branding en marketing, hoe zet ik mijzelf op de markt. Sinds kort heb ik ontdekt dat ik hier ongelukkig van wordt, dat dit niet is wie ik ben. Ik wil mijzelf niet verkopen, ik wil er geen mooi pakpapier en strikjes om doen. Ik ben wie ik ben en ik ben beschikbaar voor wie daar denkt baat bij te hebben. De mensen die mij kennen, de mensen die ik coach en de mensen waarmee ik heb gewerkt in de hulpverlening doen mijn marketing, ik ben dus mijn eigen marketing. Wanneer dit betekent dat ik te weinig klanten krijg om ervan te leven, moet het niet zo zijn en heb ik daar vrede mee. Je bent wat je doet, niet wat je zegt dat je doet. Ik wil het echt en eerlijk houden. Dit houdt natuurlijk wel in dat mijn oorspronkelijke doel om op deze manier voor een inkomen te zorgen bijgesteld moet worden. Maar alle keuzes die ik heb gemaakt, alles wat ik heb opgeofferd, alle risico’s die ik heb genomen, heb ik gedaan om dichter bij mezelf te komen. Als dat inhoudt dat ik binnenkort weer terug moet naar Nederland om te werken en te sparen, dan is dat zo. Dan ben ik in ieder geval eerlijk naar mezelf en de wereld om me heen.
Zoals je leest is het niet altijd makkelijk maar toch kan ik oprecht zeggen dat ik in de gelukkigste tijd van mijn leven leef. Ik ben daar niet alleen ontzettend van aan het genieten, ik leer zoveel wat voor altijd bij me zal blijven. Ik doe wat ik moet doen, ik groei en ik luister naar mijn hart.
Persuit what sets your soul on fire 